loading...

The simple things

برای تنهایی نگه داشتن این همه، کافی نیستم.

بازدید : 575
يکشنبه 20 ارديبهشت 1399 زمان : 17:23
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

The simple things

روی میزم رو برای فردا مرتب می‌کنم؛ خیلی وقته ۴ روز پشت سر هم درس نخوندم و فردا این طلسم رو از بین می‌برم. چشم‌هام می‌سوزن؛ برنامه رو می‌نویسم و مطمئن می‌شم که چیزی روی میز، کج نباشه. در حالی که یک ساعت پیش شب خواستگاری بهترین دوستم بوده و من فقط دو، سه روزه که متوجه شدم همچین چیزی هست. یک جوری انگار ناراحتم؛ سرنخ‌ها رو دنبال می‌کنم که ببینم قضیه چیه. می‌فهمم که خسته شدم یکم، شاید یکم بیش‌تر از یکم؛ ولی صدام رو درنمیارم. سرم رو می‌اندازم پایین و هر روز برای فردا برنامه می‌نویسم و سعی می‌کنم متعهد باشم. از این‌که تقریبا همه چیز توی زندگیم بخاطر کنکور، نامعلومه خسته می‌شم. از این‌که دیگه صمیمی‌ترین دوستم، فقط یک دوست صمیمیه، ناراحت می‌شم. هر روز از هزار اتفاق مختلف ناراحت و عصبانی می‌شم. ولی برمی‌گردم پشت این میز، به خودم می‌گم بذار این مبحث که تموم شد بهش فکر می‌کنم. هر روز وسط درس خوندن یاد حماقت‌هایی که کردم میفتم؛ یاد اینکه چقدر انسان تباهی بودم و نمی‌دونستم. فرقش با الان همین دونستنه فقط. گاهی وقت‌ها در طول روز احساس تنهایی می‌کنم؛ از این‌که نمی‌تونم به کسی بگم دقیقا دارم چیکار می‌کنم با زندگیم، از این‌که بلد نیستم بگم، خسته می‌شم. ولی من هر شب آرزوهام رو بغل می‌کنم و می‌خوابم؛ بدون این‌که حتی بهشون فکر کنم. چون فکر کردن بهم استرس می‌ده. من رو می‌ترسونه. نمی‌خوام بترسم، می‌خوام قوی باشم. هر روزی که حتی یک ذره می‌تونم بهتر عمل کنم و دووم بیارم، احساس می‌کنم قوی شدم. اون روز سعی می‌کردم به سبک کتاب deep work، تمرکز کنم و خوب بخونم. و خیلی حس عجیبی بود که بعد ۳ ساعت درس خوندن احساس می‌کردم ۲ ساعت کوهنوردی کردم و همون‌قدر خسته شدم. من از این‌که حتی حال نداشتم بشینم، خوشحال شدم. یک جور خستگی فیزیکی که به دنبال کار کشیدن از ذهن اومده و چقدر دلچسب بود. هر روز توی این مسیر چیزهای جدید کشف می‌کنم. دیروز صبح که داشتم یک مسئله حل می‌کردم، دوست داشتم به یکی بگم ببین این مسئله چقدر قشنگه! باورم نمی‌شه که تونستم اینطوری ببینم. همه چیز خیلی عجیبه و من خسته ولی خوشحالم.

بازدید : 581
پنجشنبه 17 ارديبهشت 1399 زمان : 11:21
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

The simple things

روی میزم رو برای فردا مرتب می‌کنم؛ خیلی وقته ۴ روز پشت سر هم درس نخوندم و فردا این طلسم رو از بین می‌برم. چشم‌هام می‌سوزن؛ برنامه رو می‌نویسم و مطمئن می‌شم که چیزی روی میز، کج نباشه. در حالی که یک ساعت پیش شب خواستگاری بهترین دوستم بوده و من فقط دو، سه روزه که متوجه شدم همچین چیزی هست. یک جوری انگار ناراحتم؛ سرنخ‌ها رو دنبال می‌کنم که ببینم قضیه چیه. می‌فهمم که خسته شدم یکم، شاید یکم بیش‌تر از یکم؛ ولی صدام رو درنمیارم. سرم رو می‌اندازم پایین و هر روز برای فردا برنامه می‌نویسم و سعی می‌کنم متعهد باشم. از این‌که تقریبا همه چیز توی زندگیم بخاطر کنکور، نامعلومه خسته می‌شم. از این‌که دیگه صمیمی‌ترین دوستم، فقط یک دوست صمیمیه، ناراحت می‌شم. هر روز از هزار اتفاق مختلف ناراحت و عصبانی می‌شم. ولی برمی‌گردم پشت این میز، به خودم می‌گم بذار این مبحث که تموم شد بهش فکر می‌کنم. هر روز وسط درس خوندن یاد حماقت‌هایی که کردم میفتم؛ یاد اینکه چقدر انسان تباهی بودم و نمی‌دونستم. فرقش با الان همین دونستنه فقط. گاهی وقت‌ها در طول روز احساس تنهایی می‌کنم؛ از این‌که نمی‌تونم به کسی بگم دقیقا دارم چیکار می‌کنم با زندگیم، از این‌که بلد نیستم بگم، خسته می‌شم. ولی من هر شب آرزوهام رو بغل می‌کنم و می‌خوابم؛ بدون این‌که حتی بهشون فکر کنم. چون فکر کردن بهم استرس می‌ده. من رو می‌ترسونه. نمی‌خوام بترسم، می‌خوام قوی باشم. هر روزی که حتی یک ذره می‌تونم بهتر عمل کنم و دووم بیارم، احساس می‌کنم قوی شدم. اون روز سعی می‌کردم به سبک کتاب deep work، تمرکز کنم و خوب بخونم. و خیلی حس عجیبی بود که بعد ۳ ساعت درس خوندن احساس می‌کردم ۲ ساعت کوهنوردی کردم و همون‌قدر خسته شدم. من از این‌که حتی حال نداشتم بشینم، خوشحال شدم. یک جور خستگی فیزیکی که به دنبال کار کشیدن از ذهن اومده و چقدر دلچسب بود. هر روز توی این مسیر چیزهای جدید کشف می‌کنم. دیروز صبح که داشتم یک مسئله حل می‌کردم، دوست داشتم به یکی بگم ببین این مسئله چقدر قشنگه! باورم نمی‌شه که تونستم اینطوری ببینم. همه چیز خیلی عجیبه و من خسته ولی خوشحالم.

بازدید : 761
دوشنبه 14 ارديبهشت 1399 زمان : 5:23
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

The simple things

روی میزم رو برای فردا مرتب می‌کنم؛ خیلی وقته ۴ روز پشت سر هم درس نخوندم و فردا این طلسم رو از بین می‌برم. چشم‌هام می‌سوزن؛ برنامه رو می‌نویسم و مطمئن می‌شم که چیزی روی میز، کج نباشه. در حالی که یک ساعت پیش شب خواستگاری بهترین دوستم بوده و من فقط دو، سه روزه که متوجه شدم همچین چیزی هست. یک جوری انگار ناراحتم؛ سرنخ‌ها رو دنبال می‌کنم که ببینم قضیه چیه. می‌فهمم که خسته شدم یکم، شاید یکم بیش‌تر از یکم؛ ولی صدام رو درنمیارم. سرم رو می‌اندازم پایین و هر روز برای فردا برنامه می‌نویسم و سعی می‌کنم متعهد باشم. از این‌که تقریبا همه چیز توی زندگیم بخاطر کنکور، نامعلومه خسته می‌شم. از این‌که دیگه صمیمی‌ترین دوستم، فقط یک دوست صمیمیه، ناراحت می‌شم. هر روز از هزار اتفاق مختلف ناراحت و عصبانی می‌شم. ولی برمی‌گردم پشت این میز، به خودم می‌گم بذار این مبحث که تموم شد بهش فکر می‌کنم. هر روز وسط درس خوندن یاد حماقت‌هایی که کردم میفتم؛ یاد اینکه چقدر انسان تباهی بودم و نمی‌دونستم. فرقش با الان همین دونستنه فقط. گاهی وقت‌ها در طول روز احساس تنهایی می‌کنم؛ از این‌که نمی‌تونم به کسی بگم دقیقا دارم چیکار می‌کنم با زندگیم، از این‌که بلد نیستم بگم، خسته می‌شم. ولی من هر شب آرزوهام رو بغل می‌کنم و می‌خوابم؛ بدون این‌که حتی بهشون فکر کنم. چون فکر کردن بهم استرس می‌ده. من رو می‌ترسونه. نمی‌خوام بترسم، می‌خوام قوی باشم. هر روزی که حتی یک ذره می‌تونم بهتر عمل کنم و دووم بیارم، احساس می‌کنم قوی شدم. اون روز سعی می‌کردم به سبک کتاب deep work، تمرکز کنم و خوب بخونم. و خیلی حس عجیبی بود که بعد ۳ ساعت درس خوندن احساس می‌کردم ۲ ساعت کوهنوردی کردم و همون‌قدر خسته شدم. من از این‌که حتی حال نداشتم بشینم، خوشحال شدم. یک جور خستگی فیزیکی که به دنبال کار کشیدن از ذهن اومده و چقدر دلچسب بود. هر روز توی این مسیر چیزهای جدید کشف می‌کنم. دیروز صبح که داشتم یک مسئله حل می‌کردم، دوست داشتم به یکی بگم ببین این مسئله چقدر قشنگه! باورم نمی‌شه که تونستم اینطوری ببینم. همه چیز خیلی عجیبه و من خسته ولی خوشحالم.

بازدید : 575
پنجشنبه 10 ارديبهشت 1399 زمان : 23:23
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

The simple things

روی میزم رو برای فردا مرتب می‌کنم؛ خیلی وقته ۴ روز پشت سر هم درس نخوندم و فردا این طلسم رو از بین می‌برم. چشم‌هام می‌سوزن؛ برنامه رو می‌نویسم و مطمئن می‌شم که چیزی روی میز، کج نباشه. در حالی که یک ساعت پیش شب خواستگاری بهترین دوستم بوده و من فقط دو، سه روزه که متوجه شدم همچین چیزی هست. یک جوری انگار ناراحتم؛ سرنخ‌ها رو دنبال می‌کنم که ببینم قضیه چیه. می‌فهمم که خسته شدم یکم، شاید یکم بیش‌تر از یکم؛ ولی صدام رو درنمیارم. سرم رو می‌اندازم پایین و هر روز برای فردا برنامه می‌نویسم و سعی می‌کنم متعهد باشم. از این‌که تقریبا همه چیز توی زندگیم بخاطر کنکور، نامعلومه خسته می‌شم. از این‌که دیگه صمیمی‌ترین دوستم، فقط یک دوست صمیمیه، ناراحت می‌شم. هر روز از هزار اتفاق مختلف ناراحت و عصبانی می‌شم. ولی برمی‌گردم پشت این میز، به خودم می‌گم بذار این مبحث که تموم شد بهش فکر می‌کنم. هر روز وسط درس خوندن یاد حماقت‌هایی که کردم میفتم؛ یاد اینکه چقدر انسان تباهی بودم و نمی‌دونستم. فرقش با الان همین دونستنه فقط. گاهی وقت‌ها در طول روز احساس تنهایی می‌کنم؛ از این‌که نمی‌تونم به کسی بگم دقیقا دارم چیکار می‌کنم با زندگیم، از این‌که بلد نیستم بگم، خسته می‌شم. ولی من هر شب آرزوهام رو بغل می‌کنم و می‌خوابم؛ بدون این‌که حتی بهشون فکر کنم. چون فکر کردن بهم استرس می‌ده. من رو می‌ترسونه. نمی‌خوام بترسم، می‌خوام قوی باشم. هر روزی که حتی یک ذره می‌تونم بهتر عمل کنم و دووم بیارم، احساس می‌کنم قوی شدم. اون روز سعی می‌کردم به سبک کتاب deep work، تمرکز کنم و خوب بخونم. و خیلی حس عجیبی بود که بعد ۳ ساعت درس خوندن احساس می‌کردم ۲ ساعت کوهنوردی کردم و همون‌قدر خسته شدم. من از این‌که حتی حال نداشتم بشینم، خوشحال شدم. یک جور خستگی فیزیکی که به دنبال کار کشیدن از ذهن اومده و چقدر دلچسب بود. هر روز توی این مسیر چیزهای جدید کشف می‌کنم. دیروز صبح که داشتم یک مسئله حل می‌کردم، دوست داشتم به یکی بگم ببین این مسئله چقدر قشنگه! باورم نمی‌شه که تونستم اینطوری ببینم. همه چیز خیلی عجیبه و من خسته ولی خوشحالم.

بازدید : 765
دوشنبه 7 ارديبهشت 1399 زمان : 18:25
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

The simple things

دیروز که داشتم ترجمه می‌کردم، یه لحظه احساس کردم دلم برای درس خوندن تنگ شد. شب هم خیلی ناراحت بودم که به خاطر ترجمه نتونستم خیلی درس بخونم. می‌دونی، واقعا این حس‌ها برام جدید و عجیبن. ولی خیلی می‌ترسم، از این‌که نشه، نتونم. کلاٌ ناامید یا یه لحظه امیدوار و یه لحظه‌ ناامید هم نیستم، صرفا خیلی زیاد می‌ترسم. با این‌که دریا دریا امید دارم، اما هر روز ترسم بیش‌تر می‌شه. من از این‌هایی نیستم که هر روز برم رتبه‌ها و قبولی‌های سال‌های قبل رو چک کنم، ینی سعی می‌کنم که نباشم و به جاش یک صفحه بیش‌تر بخونم. اما امروز رفتم و چک کردم که کاملا هم ناآگاه نباشم؛ و بذار بگم که ترسم بیش‌تر شد. ولی چیکار می‌شه کرد؟ فقط این‌که باید بیش‌تر بخونم، بترسم و بخونم، بترسم و بخوابم، بترسم و امیدوار بمونم. بترسم و به این فکر نکنم که «ولی اگه نشه چی؟»؛ هوم همین.

بازدید : 711
دوشنبه 7 ارديبهشت 1399 زمان : 18:25
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

The simple things

روی میزم رو برای فردا مرتب می‌کنم؛ خیلی وقته ۴ روز پشت سر هم درس نخوندم و فردا این طلسم رو از بین می‌برم. چشم‌هام می‌سوزن؛ برنامه رو می‌نویسم و مطمئن می‌شم که چیزی روی میز، کج نباشه. در حالی که یک ساعت پیش شب خواستگاری بهترین دوستم بوده و من فقط دو، سه روزه که متوجه شدم همچین چیزی هست. یک جوری انگار ناراحتم؛ سرنخ‌ها رو دنبال می‌کنم که ببینم قضیه چیه. می‌فهمم که خسته شدم یکم، شاید یکم بیش‌تر از یکم؛ ولی صدام رو درنمیارم. سرم رو می‌اندازم پایین و هر روز برای فردا برنامه می‌نویسم و سعی می‌کنم متعهد باشم. از این‌که تقریبا همه چیز توی زندگیم بخاطر کنکور، نامعلومه خسته می‌شم. از این‌که دیگه صمیمی‌ترین دوستم، فقط یک دوست صمیمیه، ناراحت می‌شم. هر روز از هزار اتفاق مختلف ناراحت و عصبانی می‌شم. ولی برمی‌گردم پشت این میز، به خودم می‌گم بذار این مبحث که تموم شد بهش فکر می‌کنم. هر روز وسط درس خوندن یاد حماقت‌هایی که کردم میفتم؛ یاد اینکه چقدر انسان تباهی بودم و نمی‌دونستم. فرقش با الان همین دونستنه فقط. گاهی وقت‌ها در طول روز احساس تنهایی می‌کنم؛ از این‌که نمی‌تونم به کسی بگم دقیقا دارم چیکار می‌کنم با زندگیم، از این‌که بلد نیستم بگم، خسته می‌شم. ولی من هر شب آرزوهام رو بغل می‌کنم و می‌خوابم؛ بدون این‌که حتی بهشون فکر کنم. چون فکر کردن بهم استرس می‌ده. من رو می‌ترسونه. نمی‌خوام بترسم، می‌خوام قوی باشم. هر روزی که حتی یک ذره می‌تونم بهتر عمل کنم و دووم بیارم، احساس می‌کنم قوی شدم. اون روز سعی می‌کردم به سبک کتاب deep work، تمرکز کنم و خوب بخونم. و خیلی حس عجیبی بود که بعد ۳ ساعت درس خوندن احساس می‌کردم ۲ ساعت کوهنوردی کردم و همون‌قدر خسته شدم. من از این‌که حتی حال نداشتم بشینم، خوشحال شدم. یک جور خستگی فیزیکی که به دنبال کار کشیدن از ذهن اومده و چقدر دلچسب بود. هر روز توی این مسیر چیزهای جدید کشف می‌کنم. دیروز صبح که داشتم یک مسئله حل می‌کردم، دوست داشتم به یکی بگم ببین این مسئله چقدر قشنگه! باورم نمی‌شه که تونستم اینطوری ببینم. همه چیز خیلی عجیبه و من خسته ولی خوشحالم.

بازدید : 493
دوشنبه 7 ارديبهشت 1399 زمان : 18:25
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

The simple things

از پنجره‌ی کوچیک راهرو خم می‌شم تا یکم بیش‌تر بتونم آسمون و غروب پشت ساختمون رو ببینم. یک محدوده کوچیکی از رنگ بنفش ملایم و صورتی معلومه فقط. با خودم قرار می‌ذارم مهر ماه هر روز، واقعا هر روز، برم غروب رو ببینم. ایستادم انتهای یک مسیر طولانی که هیچ وقت حواسم نبوده چه جوری داره می‌گذره. به بنفش ملایم نگاه می‌کنم، سردمه. پشیمونم که حواسم نبوده، اما پشیمون‌ترم که خودم رو تا این‌جا آوردم. برمی‌گردم؛ هم از این مسیر، هم از راهرو. خیلی وقته سعی می‌کنم برگردم، چیزی حدود پنج سال. با خودم می‌گم هر چقدرم بگی این داستان منه، باز هم باید قبول کنی که اشتباه کردی. زمان رو از دست دادی، ولی این رو هم بدونی که این مسابقه نیست؛ هیچ وقت نبوده. شرایط تو با هیچ کس توی این جهان یکی نیست، همون‌‌طور که شرایط اون‌ها با تو فرق داشته، هر روز و هر لحظه.

برای امسالم تم یا هدفی تعیین نکردم؛ منتظرم کنکور بگذره و بعد سال رو شروع کنم. هر روز شکست می‌خورم. هر بار که می‌شینم پشت این میز، حس می‌کنم که چقدر عقبم از همه چیز. چقدر قراره این‌ها نتیجه ندن و چقدر همه چیز یادم رفته. چالش مینیمالیسم دیجیتالرو شروع می‌کنم، گوشیم رو دو ساعت، دو ساعت قفل می‌کنم و می‌ذارمش کنار. هر روز از اول یاد خودم می‌اندازم که چرا باید این راه رو برم. به روز قبل کنکور فکر می‌کنم، به اون حس پشیمونی. و باز هم برمی‌گردم پشت میزم و شکست می‌خورم. هزار راه مختلف پیدا می‌کنم که مسیر رو بهتر برم، و به هزار راه مختلف شکست می‌خورم.

بعد یه آهنگی پیدا می‌کنم، یه نشونه‌ای می‌بینم، می‌گم چشم‌هات رو باز کن. بالاخره که نتیجه می‌ده، فقط ولش نکن. کی دیده که با روی تخت موندن و افسرده شدن بشه نتیجه گرفت. اگه هزار تا راه پیدا کردی و نشد، یه بار دیگه پاشو و یه راه دیگه پیدا کن. بالاخره که یکیش مال توئه. این همه نشونه چی می‌شن اون وقت؟ سخت‌ترین مبحث‌ها با تسلیم شدن آسون نمی‌شن؛ اگه این همه آدم هر سال تونستن، پس تو هم تمرین می‌کنی و می‌شه دیگه. راه دیگه‌ای هم نیست؛ ولی حداقل، راهش رو بلدی. فقط سعی نکن همین الان برسی به بهترین حالت. تو که می‌دونی پیشرفت زمان می‌بره، پس روزی هزاار بار به خودت بگو زمان می‌بره ولی نتیجه می‌ده، زمان می‌بره ولی نتیجه می‌ده، زمان می‌بره ولی نتیجه می‌ده، زمان می‌بره ول ... معجزه‌ها هم اتفاق میفتن، ولی جایی که خودت هم سعی کرده باشی معجزه خودت رو بسازی.

بازدید : 577
سه شنبه 12 اسفند 1398 زمان : 7:49
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

The simple things

چراغی روشن نمی‌کنم. امروز دهمین روزیه که خونه‌م، به جز اون ۱ ساعتی که جمعه رفتم یک جای خلوت نفس بکشم. من با این شرایط غریبه نیستم. می‌خونم که آدم‌ها از سختی توی خونه موندن نوشتن، از این‌که چقدر از سبک زندگی قبلی‌شون دور شدن. کسی نمی‌دونه که من ۶ ساله دارم اینطوری زندگی می‌کنم. بعضی وقت‌ها که حالم خوب نبود، ۱ هفته نمی‌رفتم دانشگاه و این ینی من یک هفته می‌موندم توی خونه، به جز یک شبی که مثلا می‌رفتیم مهمونی. دلم برای اون دختری که از توی خونه موندن عصبانی می‌شد، تنگ شده؛ اما تازه متوجه شدم چقدر عادت کردم به این وضعیت. من از اینطوری زندگی کردن می‌ترسم؛ از این‌که می‌بینم عادت کردم و خودم هم متوجه نشدم.
آخرین نفس‌های روزه. همیشه این موقع از روز بیرون بودن رو دوست داشتم. اما خیلی وقته که به دیدنش از پشت پنجره بسنده کردم. آخرین باری که صمیمی‌ترین دوستم رو دیدم یادم نمیاد، شهریور بود شاید. چقدر از بیرون همه‌ی این‌ها غیر قابل باور به نظر میاد، چقدر از بیرون من پر از امید و قوی به نظر میام. بعضی وقت‌ها واقعا از رفتار خودم تعجب می‌کنم. از اینکه توی این شرایط می‌تونم امیدم رو حفظ کنم بیش‌تر روزها و دوباره بلند شم و برنامه بریزم و بگم اشکال نداره، من درستش می‌کنم. چقدر دارم از «امید» به عنوان یک گارد دفاعی در برابر همه چیز استفاده می‌کنم.
توی ذهنم دوست دارم هزار تا کار شگفت‌انگیز انجام بدم، دوست دارم تقویمم پر و شلوغ باشه، دوست دارم شب خسته برسم خونه. با خودم فکر می‌کنم مگه چقدر می‌شه تحمل کرد که همه چیز برخلاف اونی باشه که تو می‌خوای؟ چندتا چیز رو می‌شه تحمل کرد؟ از چندتاش می‌شه چشم‌پوشی کرد؟ چقدر می‌شه با احساس مفید نبودن کنار اومد؟
دلم نمی‌خواد درس بخونم، دلم نمی‌خواد روزهام رو اینطوری بگذرونم‌. دلم می‌خواد برم بیرون، کار کنم، زبان تدریس کنم، با کسی که دوستش دارم وقت بگذرونم، ورزش کنم، کارهای دندون‌پزشکیم دیگه تموم شن، بارون بیاد، بهار بیاد، همه مصیبت‌ها رو بشوره و ببره‌. دلم نمی‌خواد آسمون رو فقط از توی حیاط این خونه ببینم.

بازدید : 752
پنجشنبه 7 اسفند 1398 زمان : 10:58
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

The simple things

وبلاگ عزیزم؛

اون شب به مزه‌ی شیر کاکائو و کیک فکر کردم، به بیست دقیقه‌ای که توی تاریکی نشسته بودیم و نور مانیتور ماشین صورتش رو روشن می‌کرد. تمام روزم به این گذشته بود که دستکش به دست، شناسنامه‌های مردم رو می‌گرفتم و کد استعلام رو توی کادر یادداشت می‌کردم و می‌دادمش به نفر بعدی. با آدم‌های غریبه‌ای که اولین بار بود می‌دیدم، دوست شدم؛ باهاشون خندیدم. از هفت صبح نشستم روی اون صندلی و نخواستم جام رو با کسی عوض کنم. برام نوشت که من یکم بالاتر از مدرسه منتظرتم؛ رفتم. شلوغ بود و من باید زودتر برمی‌گشتم. وبلاگ عزیزم، من معمولا دوست دارم این اتفاق‌ها رو برای خودم نگه دارم، اما اون چند دقیقه خیلی شیرین بود. می‌دونی، من وقتی برگشتم، احساس می‌کردم اصلا از صبح اون‌جا نبودم و خسته نیستم. این یکی از عجیب‌ترین حس‌های امسال بود.

هر روز بارها به اون چند دقیقه فکر می‌کنم. بعد خودم رو ازش جدا می‌کنم و با خودم می‌گم عیب نداره، می‌مونی توی خونه و درس می‌خونی. چون شبیه یه فیلمیه که با خودت می‌گی نویسنده چقدر پیاز داغش رو زیاد کرده. و تو نمی‌تونی بگی اوکی من که رعایت می‌کنم، پس دیگه تمومه. هیچ چیز دست خودت نیست. مخصوصا وقتی که اعضای خونواده‌ت خیلی هم رعایت نمی‌کنن. همه چیز خیلی پشت سر هم داره اتفاق میفته و من می‌خوام یه نفس راحت بکشم؛ الان بیش‌تر از هر چیزی همین رو می‌خوام حتی.

بازدید : 460
دوشنبه 4 اسفند 1398 زمان : 8:37
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

The simple things

من خیلی خیلی جوابت رو دوست داشتم :) یعنی یک بار گفته بودم که یک چیزی رو می‌خوام بخونم، که بین روزمره‌نویسی محض، و حرف‌های فلسفی باشه؟ این دقیقا چیزی بود که دوست داشتم بخونم. و احتمالا چند بار دیگه هم بخونمش.

و این که من دوست دارم که کافه‌ات رو ببینم، و خیلی خیلی خوشحالم که آهنگ‌ها رو گوش کردی، چون فک نمی‌کردم که خوشت بیاد :))

واقعا هیچ ایده‌ای ندارم که چطوری هنوز جریان لثه‌ات ادامه پیدا کرده و تو همچنان زنده‌ای. چون قطعا به جای تو بودم، همون موقع خودکشی رو انتخاب می‌کردم به جای تحمل این همه درد. من واقعا در این زمینه، به شدت می‌ترسم. از همه‌ی چیزهای مربوط به دندون‌ها.

و این که من هم ظرف شستن رو بیش‌تر از بقیه‌ی کارهای خونه دوست دارم، چون می‌تونم آهنگ گوش کنم. و روز اولی که از خوابگاه به خونه‌مون می‌رسم، خونه رو تمیز می‌کنم، و همیشه این کار خسته‌ام می‌کنه، چون کلی وقت می‌ذارم، و آخرش هم خونه طوری تمیز نیست که واقعا تمیز محسوب بشه.

و من آرزوم اینه که جزوه‌هام شگفت‌انگیز باشند، ولی همیشه سر کلاس حوصله‌ام سر می‌ره یه جایی و دیگه نمی‌نویسم :)) همیشه هم جاهای مهم رو نمی‌نویسم :)) به خاطر همین، بچه‌ها اول‌ها میومدند از من جزوه می‌گرفتند، الان دیگه جزو گزینه‌ها هم نیستم.

و این که، در نهایت، تو واقعا زیبایی الی (الان دیگه خیلی به چهره اشاره نمی‌کنم)، اصلا نمی‌فهمم چطور ممکنه من رو بخونی، یعنی واقعا نمی‌فهمم، و به شدت از این خوشم میاد :))، می‌دونی، سفیدی، و متفاوتی. دوست داشتم که هم بیش‌تر می‌شناختمت، و هم بهتر می‌تونستم که بیان کنم که چه تصویری توی ذهنم ازت هست. ولی به شکل خوشایندی گرمی‌و زندگی هست توی وجودت.

The simple things

پاسخ :

از آخر می‌خوام جواب بدم.

سارا، تو اون مدلی هستی که من دوست داشتم توی 19 سالگیم باشم، و خب نبودم. خیلی وقت‌ها، واقعا خیلی وقت‌ها، احساس می‌کنم احساسات و افکار من رو به زبون آوردی، جوری که خودم حتی بلد نیستم بگمش. شاید دلیل اینکه تو از نوشته‌های من یا خود من خوشت میاد همینه؛ این شباهت. فقط می‌خوام بگم که همه‌ی این حس‌ها واقعا متقابلن و من خیلی خوشحال می‌شم حقیقتا از این :)) منم دوست دارم اگه تهران قبول شم، بیام از نزدیک هم ببینم و بشناسمت :) و مرسی واسه‌ی همه‌ی تعریف‌های زیبایی که این بالا نوشتی. از اون‌هاست که همیشه یادم می‌مونن و با خودم می‌گم سارا من رو اینطوری می‌بینه‌ها! :))

منم سر کلاس حوصله‌م سر می‌ره :)) براهمون معمولا از جزوه کسی که خوب می‌نویسه عکس می‌گیرم و دو، سه جلسه رو باهم می‌نویسم.

« و آخرش هم خونه طوری تمیز نیست که واقعا تمیز محسوب بشه.» آخ دقیقا همین. اصلا بخاطر همین من مانیکای درونم رو راضی می‌کنم که از محیط‌های کوچیک شروع کنیم و اگه دیدیم انرژی داریم، هی یه دونه محیط کوچیک دیگه هم تمیز کنیم تا سرخورده نشیم بعدا :))

یه بار که خود پروسه به شدت دردناک بود، یه بارم با شدت درد کم‌تر بخیه‌هام رو برداشتن، بعد دفه بعدش دیدن خوب نشده لثه‌م و دوباره بی‌حسی زدن و باید بگم این بی‌حسی مثل بی‌حسی معمولی دندون نیست و خیلی بالاتر زده می‌شه و بعدش من اینطوری بودم که تند تند اشک‌هام رو پاک می‌کردم! :))) و خب دوتا بخیه دیگه زدن و دوباره اون‌ها رو برداشتن و ... هنوزم این جریان‌های دندون ادامه داره. منم اندازه تو می‌ترسم و بدم میاد ولی چه می‌شد کرد.

نمی‌دونم می‌شناسی یا نه، اما یه هم‌کافه بود توی تهران که پارسال بسته شد. بعد این‌که بهت گفتم به پیج اینستاگرام هم‌کافه فکر می‌کردم که چقدر متفاوت و قشنگ بود همیشه. هنوزم هست پیجشون، خواستی ببین. هوم، دوست داشتم همچین جایی باشه ولی کم‌تر حرفه‌ای باشه و یه جور صمیمی‌و دوستانه و حتی دارای یه سری ایراد کوچولو که می‌شه ازشون چشم‌پوشی کرد چون خود کافه خیلی دوست‌داشتنیه.

خب این دقیقا همون مدلیه که خودت هم می‌نویسی، و خیــلی خوشحالم که این رو شنیدم :) امیدوارم شناخت بیش‌تری شکل گرفته باشه با این کامنت‌ها :))

+ آهان راستی من از اون‌هایی نیستم که بخاطر مبهم بودنم همه بخوان کلی سوال بپرسن، اتفاقا نمی‌دونن اصلا چی بپرسن. انگار من رو می‌شناسن و در عین حال اصلا نمی‌شناسن. یه جور عجیبیه این‌جا :))

تعداد صفحات : 1

آمار سایت
  • کل مطالب : 12
  • کل نظرات : 0
  • افراد آنلاین : 2
  • تعداد اعضا : 0
  • بازدید امروز : 8
  • بازدید کننده امروز : 9
  • باردید دیروز : 64
  • بازدید کننده دیروز : 55
  • گوگل امروز : 0
  • گوگل دیروز : 0
  • بازدید هفته : 165
  • بازدید ماه : 180
  • بازدید سال : 1031
  • بازدید کلی : 16261
  • کدهای اختصاصی